در طول اولین سال همراهی وب‌سایت «پشت‌صحنه» با شما، مقالات متنی و تصویری متعددی را گزینش و منتشر کردیم و در این میان، بخشی از این محتوا، مورد توجه و استقبال مخاطبان و تحریریه قرار گرفت. در این پرونده، پنج مقالهٔ برتر سال ۱۳۹۸ را بار دیگر مرور خواهیم کرد.
ویروس‌های سلولوئید؛ اخلاقیات اجتماعی، رسانه و فرهنگ عمومی
بازخورد اجتماعیِ بازنمایی بیماری‌های واگیردار در سینما
فیلم‌های مربوط به مضامینی مثل بیماری، سرایت و شیوع معمولاً ذیل یکی از سه عنوان اصلیِ مرتبط با فانتزی، علمی-تخیلی یا وحشت طبقه‌بندی می‌شوند: نابودیِ آخرالزمانی، ابراز نگرانی در مورد تروریسم بیولوژیک و سر بر آوردن نامرده‌ها و زامبی‌ها از گوشه و کنار دنیا. در میان اندک فیلم‌هایی که با نگاهی واقع‌گرایانه یا نیمه‌واقع‌گرایانه به بیماری‌های واگیردار پرداخته‌اند، ادبیات اکثر آثار با لحنی علمی سعی کرده‌اند روی موضوعات آکادمیک پنهان پشت سرایت بیماری و علائم بیماری مسری تمرکز کنند؛ رویکردی که ناقص به نظر می‌رسد. از رهگذر همین رویکردِ تک‌بعدی، پرداختن به موضوعات گسترده‌تری مانند اثر متقابل بیماری و جامعه روی یکدیگر در بستر رسانه و عکس‌العمل‌های اجتماعی نسبت‌به بیماری‌های مختلف چندان در فیلم‌ها مرسوم نیستند. [مطالعه متن کامل مقاله]
خرچنگ‌ها به بهشت نمی‌روند!
انگلی به‌نام کاپیتالیسم
همانند فیلم‌های پیشین جون‌هو ـ «اُکجا» و «برف‌شکن» ـ فیلم «انگل» نیز نگاهی تاریک و طنز به چرندیات کاپیتالیسم می‌اندازد، اما این‌بار در خانهٔ بونگ یعنی کرهٔ جنوبی. اگرچه در این فیلم به‌طور مستقیم و آشکار به مقولهٔ دین اشاره نشده است، اما اندیشه‌های بونگ پیرامون کاپیتالیسم و رابطهٔ آن با ماهیتِ «واقعیت»، خود را در قامت مفاهیمی مانند سرنوشت، تعالی، اعتقاد و اثرگذاری نشان می‌دهند. اسم فیلم، بیانگر رابطه‌ای‌ست که هم نشان از هم‌زیستی دارد و هم وضعیتی ترسناک و اعصاب‌خردکن. «انگل»، در پی کشف واقعیت‌های پنهان پشت چنین وضعیت نابهنجاریست. رابطه‌های انگل‌وار از اساس «نابرابر» هستند – مهاجم، مزاحم است اما نمی‌تواند بدون میزبان به‌زندگی ادامه دهد – و معمولاً نامحسوس. [مطالعه متن کامل مقاله]
روزی روزگاری در هالیوودِ سفید
«روزی روزگاری در هالیوود» ورژن تارانتینویی شعار «دوباره امریکا را بزرگ کنیم» است!
خیلی‌ها «روزی روزگاری هالیوود» را به عنوان یک داستان خیالی و ادای احترام به دنیای رویایی هالیوود، تحسین کردند. در طول بیش از دو و نیم ساعت، بیشتر زمان فیلم به پیدا کردن زاویه مناسب دوربین برای فک برد پیت می‌گذرد. جستجوهای تارانتینو در سمساری، آرشیو عکس و نمایشگاه ماشین‌های کلاسیک، مشخصا ادای احترام به «چیزی» است. با دیدن دو شخصیت سفید پوست میانسال در دنیایی که از نظر آن‌ها به اندازه کافی برایشان ارزش قائل نیست، نمی‌توان از این موضوع تعجب نکرد که آن «چیز» همان نگاه تاریخی کوته‌بینانه، ساده‌‌انگارانه و افسانه‌ای است که کلاه‌های قرمز طرفداران ترامپ (با شعار سفیدِ «دوباره آمریکا را بزرگ کنیم») را به بخشی از مد لباس محافظه‌کارانه تبدیل کرد. [مطالعه متن کامل مقاله]
نبرد هالیوود با نتفلیکس
نتفلیکس چگونه گوی سبقت را از ابرکمپانی‌های صنعت سرگرمی ربوده است
جهش نتفلیکس و رسیدن به اوج صنعت سرگرمی آن‌هم تنها طی چند سال، هالیوود را در وضعیتی دیوانه کننده قرار داده است. در زمانی که استودیوهای مشهور مشغول نزاع با اپراتورهای تلویزیون کابلی بودند، نتفلیکس، در حال پرده‌برداری از بزرگ‌ترین نوآوری‌ها در زمینه‌ی تماشای تلویزیون بود. بزرگ‌ترین هلدینگ‌های رسانه‌ای آمریکا در تلاش برای رساندن خودشان به نتفلیکس هستند و تمرکز خود را روی این مسئله قرار داده‌اند که بخشی از فعالیت‌هایشان را در قالب مدل تجاری فروش مستقیم، از نو سازمان‌دهی کنند. بزرگ‌ترین تولیدکنندگان محتوای صنعت می‌خواهند با استفاده از کارآمدی تلویزیون‌های اینترنتی از طریق اینترنت کاری کنند تا به اتاق‌های نشیمن، لپ‌تاپ‌ها، تبلت‌ها و تلفن‌های هوشمند مردم آمریکا خطوطی اختصاصی بکشند. [مطالعه متن کامل مقاله]
سلبریتی‌های بی‌استعداد
سندروم سلبریتیپرستی و دیده شدن به هر قیمتی
پژوهشی که اخیراً در دانشگاه لستر انجام شده نشان می‌دهد بیشتر مردم بریتانیا به‌نوعی سندروم سلبریتیپرستی مبتلا هستند: ۱۶ درصد از ما چنان به یک سلبریتی دل‌بسته می‌شویم که زندگی روزمره‌مان تحت تأثیر قرار می‌گیرد؛ از هر ده نفر یک فرد احساساتی بسیار شدید نسبت‌به یک ستاره دارد و ۱ درصدِ ترسناک به «اختلال شخصیت مرزی» دچارند. بی‌پرده بگویم، وقتی پای شهرت و افرادی‌که به‌عنوان سلبریتی می‌پرستیم به‌میان می‌آید، همه ما کمی دچار اختلال روانی هستیم. برای خیلی‌ها، شهرت راه فراری از زندگی‌های معمولی یا حتی حقارت‌بارشان است؛ این‌که در این راه تا چه اندازه حاضرند خود را خوار و خفیف کنند، باعث می‌شود اصل موضوع بسیار ناراحت‌کننده شود. [مطالعه متن کامل مقاله]
تحلیل شخصیت شرور در فیلمنامه‌ی «شوالیه تاریکی» ساخته «کریستوفر نولان»
وقتی به این فکر می‌کنیم که چرا «شوالیه تاریکی» تا این حد درخشید، همیشه به یک جواب می‌رسیم؛ «جوکر»!
شخصیت‌های شرور و روان‌پریش متعددی در تاریخ سینما به تصویر کشیده شده‌اند؛ ضدقهرمان‌هایی با نقشه‌هایی پیچیده و دقیق… اما مورد «جوکر» قدری خاص و پیچیده‌تر است! قرار دادن شخصیت «جوکر» در یک فیلم، لزوما آن فیلم را نجات نخواهد داد ـ چنانکه در «جوخه انتحار» (۲۰۱۶) شاهد بودیم ـ پس چه چیزی «جوکرِ» شوالیه تاریکی را منحصر به‌فرد می‌کند؟ آیا مسئله فقط بازی ماندگار و درخشان «هیث لجر» است؟
در این ویدئو به بررسی عملکرد ضدقهرمان در فیلمنامه خواهیم پرداخت.
تحلیلی بر ژانر وحشت، اگزیستانسیالیسم و علم در مجموعه انیمیشن «ریک و مورتی»
«ریک و مورتی» یکی از محبوب‌ترین سریال‌های حال حاضر است؛ انیمیشنی که در پس‌زمینه شوخی‌های بزرگسالانه‌اش، به سراغ مفاهیم فلسفی عمیقی همچون اگزیستانسیالیسم، نیهیلیسم، وحشت کهکشانی و… می‌رود. در این ویدئو به بهانه آغاز پخش فصل چهارم این سریال پرمخاطب، ضمن بررسی نظریات فلسفی، علمی و ادبی بازتاب داده شده، به کنکاش در جهان‌بینی دانشمند دیوانه و نوه ساده‌لوح او و ارجاعات بی‌شمار «ریک و مورتی» خواهیم پرداخت.
۷ فروردین, ۱۳۹۹