جوئل هیلیکر
می‌توان اتفاقاتی مثل #می‌تو و بسیاری از جنبش‌هایی را که داعیه‌دار «دفاع از حقوق زنان» هستند، از زوایای مختلف بررسی نمود. در این میان یک صدای خاص وجود دارد که انگار هیچ‌کس مایل به شنیدن حرف‌هایش نیست. ریشه‌های تعرض به زنان را کجا باید جستجو کرد؟
در ماه‌های اخیر طوفان سهمگینی از اتهامات و رسوایی‌های مربوط به رفتار نامناسب جنسی و آزار جنسی در صدر خبرها قرار داشت. در جنبش‌های رسانه‌ای #MeToo (#من‌هم)[۱] و #Time’sUp (#فرصت‌تمام)[۲] زنان زیادی اتفاقاتی را که برایشان افتاده بود، تعریف کرده و مردان برجسته زیادی به‌درستی رسوا و در بعضی موارد به خاطر اعمال پستشان نابود شدند، اما هنوز زمان زیادی تا تسویه‌حساب نهایی باقی مانده است.
اما این حرکت تکان‌دهنده موجب مدفون گشتن حقیقت مهمی شد.
قبل از پرداختن به آن – و چون صحبت کردن در مورد آن ممکن است باعث برانگیختن خشم و غضب شود – بیایید، سری به تایلند بزنیم.
به من نگو چطور لباس بپوشم
در آوریل هرسال بخش اعظم آسیای جنوب شرقی مَقدم سال نو هندی را با برپایی «جشنواره سونگران»[۳] خوش‌آمد می‌گویند. این جشنواره یکی از بزرگ‌ترین مراسم جشن در سرتاسر جهان است. فقط در تایلند این جشن‌های سه‌روزهه که به خاطر نبردهای آب‌بازی بزرگ مشهور شده است، پذیرای بیش از نیم میلیون توریست خارجی است.
این جشنواره نیمه تاریکی هم دارد: آمار فزاینده زنانی‌که مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند. یک سازمان غیرانتفاعی در ماه گذشته تحقیقی روی ۱۶۵۰ زن انجام داده بود و تقریباً شش نفر از هر ده زن گفته بودند در جشنواره امسال مورد آزار جنسی قرارگرفته‌اند.
دولت تایلند اعلامیه‌ای رسمی منتشر کرده و در آن گفته بود اگر زنان می‌خواهند آزار جنسی نبینند، باید باوقار لباس بپوشند.
آن‌ها هرسال این پیشنهاد را می‌دادند، اما امسال بعد از اتفاقات جنبش #من‌هم این پیشنهاد با واکنش شدیدی مواجه شد. یک بازیگر زن مشهور تایلندی هشتگ‌های «#بهمننگوچطورلباسبپوشم»[۴] و «#به‌مردان‌بگو‌مراقب‌رفتارشان‌باشند»[۵] را منتشر کرد. او در یک پست پربیننده اینستاگرامی این‌جور نوشته بود: «زنان این حق را دارند مادامی‌که پوشش‌شان غیرقانونی نباشد، هر جور انتخاب می‌کنند لباس بپوشند. تجاوز و آزار جنسی هیچ‌وقت تقصیر زنان نیست. به مردها بگویید دستشان را دراز نکنند.» علاوه‌بر این در توییتی نوشت: «خبر جدید! زن‌ها برای این لباس می‌پوشند که احساس کنند زیبا، دارای اعتمادبه‌نفس، جذاب و قدرتمند هستند. لباس می‌پوشیم تا بدن‌هایمان را نشان دهیم؛ تا پوست برنزه‌مان را به نمایش بگذاریم… ما برای خودمان لباس می‌پوشیم؛ حال هرچه که باشد. #بهمننگوچطورلباسبپوشم»
به گفته مجله تایم[۶] در تایلند این هشتگ حتی از #من‌هم فراگیرتر است.
این حرف درستی است که یک مردِ باشخصیت فارغ از نحوه پوشش یک زن، هیچ زنی را مورد آزار جنسی قرار نمی‌دهد، اما این تصور رایج که یک زن باید لباس بپوشد تا «احساس کند زیبا … و جذاب است… و بدنش را نشان دهد» و نباید هیچ مسئولیتی در قبال اثری که لباس پوشیدنش روی مردان اطرافش می‌گذارد داشته باشد، یک مغلطه عجیب‌وغریب است. [بر اساس این منطق] یک زن می‌تواند درست مثل زنان فاحشه لباس بپوشد که احتمالاً با لباس پوشیدنشان مردها را دعوت به زل زدن یا لمس کردن می‌کنند و درعین‌حال تمام مردانی که در حال دیدنش هستند را به‌طور کامل مسئول نگاه‌های خیره‌شان بداند. با این استدلال وقتی مردی از خط قرمز عبور کند، صد در صد تقصیر بر عهده او است؛ آن‌هم خط قرمزی که قطعاً برای زن‌های مختلف، متفاوت است یا حتی برای یک زن در شرایط مختلف؛ و یا برای یک زن در مقابل مردهای مختلف.
آیا در این وضعیت آن مردِ گناهکار تنها کسی است که شخصیتی پست از خودش به نمایش می‌گذارد؟
منطق این بازیگر زن و دیگر زنانی‌که دیدگاه مشابهی دارند، به‌دلایل متعدد نواقص عمیقی دارد. پرواضح است که این استدلال به طرز شگفت‌آوری خودخواهانه است. زنی که با نحوه لباس پوشیدنش «خودش را نشان می‌دهد» و می‌گوید این کار را فقط برای خودش می‌کند – کسی‌که عمداً وقیحانه لباس می‌پوشد تا خودش را نشان داده و موردتوجه قرار گیرد – اصلاً مراعاتِ مردان اطرافش را نمی‌کند. او به‌اندازه‌ی مردها، پیروزی‌های پوچ و خودپرستانه به دست می‌آورد.
در بخش عمده تاریخ بشر در اکثر جهان، اعتقاد به مسئولیت مشترک زن و مرد درباره امنیت اخلاقی جامعه، کاملاً عادی و بدون حاشیه تلقی می‌شد، اما امروزه این حرف را عقب‌افتادگی، جنسیت‌زدگی، سرکوب‌گری و توهین شناخته می‌شود
البته موارد زیادی هم وجود دارد که زنان هیچ تلاشی برای جلب‌توجه نکرده بودند و بااین‌وجود بازهم دچار دست‌اندازی مردان شهوت‌ران شده بودند. حتی زنان پاک‌دامن هم برخی مواقع (به‌طور مثال در انجیل، کتاب دوم سموئیل باب ۱۳[۷]) مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. جهان پر از آدم‌های پست و کثیف است. وقتی مردی زنی را تحت آزار جنسی قرار می‌دهد، مسئولیت عمده آن، با مرد است. خدا مرد را مسئول می‌داند. می‌توان مقاله‌ای قوی در این موضوع نوشت، اما مقاله حاضر روی جنبه دیگری تمرکز کرده که اهمیت زیادی دارد و احتمال نادیده گرفتنش بیشتر است.
حقیقت این است که هر زنی قدرت این را دارد تا به‌اندازه قابل‌توجهی احتمال جلب‌توجه ناخواسته از سوی آن آدم‌های فرومایه را کاهش دهد. اِعمال قدرت او از طریق اینکه کجا می‌رود، چطور رفتار می‌کند و البته چه لباسی می‌پوشد، انجام می‌شود. من به دخترانم که ۱۴ و ۱۶ ساله هستند یاد می‌دهم باوقار لباس بپوشند تا احتمال ایمن ماندنشان افزایش یابد و احتمال اینکه چشمان مردانِ ناپاک را به خودشان جلب کنند، کمتر شود.
در بخش عمده تاریخ بشر در اکثر جهان، چنین اظهارنظری کاملاً عادی و بدون حاشیه تلقی می‌شد. این یک حس مشترک ساده بود، اما امروزه این حرف را عقب‌افتادگی، جنسیت‌زدگی، سرکوب‌گری و توهین می‌دانند.
یک مخاطب ناراحت
ماه نوامبر گذشته من مطلبی در مورد رسوایی «هاروی واینستین»[۸] نوشتم. بحث اصلی من این بود که رسوایی‌های جنسی مطرح شده در #من‌هم به خاطر رعایت نکردن قوانین الهی رخ داده است:
«جامعه ما منکر حدود و قوانین خدا شده است. این جامعه اخلاقیات الهی را مسخره کرده و به تعاریف الهی از خوب و بد بی‌احترامی می‌کند. خدا زنا را ممنوع کرده، اما ما آن را پذیرفته‌ایم. خدا دستور داده رابطه جنسی تنها در چارچوب ازدواج باشد، اما جامعه پوزخند می‌زند.
عیسی مسیح (ع) گفته بود حتی (نگاه) شهوانی به یک زن مانند زنا با او در ذهن است (متی ۵:۲۸)
عیسی مسیح (ع) گفته بود حتی (نگاه) شهوانی به یک زن مانند زنا با او در ذهن است (متی ۵:۲۸)[۹]، اما ما در یک زمین‌بازی پورنوگرافی زندگی می‌کنیم و بابت آن خوشحال هم هستیم … . انجیل پر از دستوراتی است که نحوه رفتار یک مرد واقعی را بیان می‌کند؛ مردی که مطیع خداست و به‌سادگی زنان را مورد سوءاستفاده قرار نمی‌دهد؛ آن‌ها را آزار نمی‌دهد یا از قدرتش استفاده نمی‌کند تا آن‌ها را مجبور به کارهای جنسی کند. چنین مردی به‌جای این کارها، خودش را کنترل خواهد کرد؛ توانایی مهار کردن شهوتش را دارد و به همسرش وفادار است. … [خدا] ممنوع کرده که مردان، سوءاستفاده‌گر باشند. او از مردان انتظار دارد محافظ و حامی زنان باشند. خدا به مردان دستور داده با زنان، با احترام و غیرت رفتار کنند …»
منتقدین، رفتار بدِ این سوءاستفاده‌گرها را به‌پای همه مردان جامعه می‌نویسند، آن‌ها را خطرناک می‌خوانند و کل جامعه مردان را مسموم می‌دانند.
من در مطلبم این نکته تکمیلی را هم ذکر کرده بودم:
«در سوی دیگر، [خدا] هم‌چنین به رعایت عفت و باوقار بودن دستور داده است. پروردگار به‌طور مشخص گفته زنان باید لباس پوشیدن و رفتارشان باوقار باشد و علاوه‌بر آن، از قدرت غیرقابل‌انکار جذابیت جنسی‌شان سوءاستفاده نکنند.»
سپس از یک زن نقل‌قول کرده بودم که نوشته بود: «وقار ریشه در تفکری دارد که زنان را یک کالای جنسی می‌داند. وقتی زنی را می‌بینیم و پوششِ انتخابی او را محکوم می‌کنیم، این تفکر را پذیرفته‌ایم که کارکرد اصلی یک زن، کالای جنسی بودن آن است. [در این تفکر] اجزای بدن را به‌عنوان بخشی از یک شخص قلمداد نمی‌کنند، بلکه آن‌ها را کالایی می‌دانند که ممکن است شهوت مردان را تحریک کند. … سرزنشِ قربانی، یکی از مبانی اساسی تعالیم مسیحی در مورد عفت جنسی است. … در این فرهنگ عفیفانه، زنان به خاطر کاری که سوءاستفاده‌گران با آن‌ها کرده‌اند مورد سرزنش واقع می‌شوند.»
یکی از مبانی اساسی تعالیم مسیحیت این است که «زنا نکن». یکی از مبانی اساسی تعالیم مسیحیت این است که «هر‌که با شهوت به زنی بنگرد، همان‌دم در ذهن خود با او زنا کرده است». یکی از مبانی اساسی تعالیم مسیحیت این است که نباید رابطه جنسی خارج از ازدواج داشت. یکی از مبانی اساسی تعالیم مسیحیت این است که به مردانی که گناهان جنسی مرتکب شده‌اند یاد می‌دهد باید از گناهشان توبه کنند و مجازات شوند؛ حتی اگر آن گناه نحوه نگاه کردنشان به یک زن بوده باشد. حداقل سه دقیقه از وقت خود را به نتایج جستجوی کتاب مقدس در این موضوع اختصاص بده!
اما منطق #بهمننگوچطورلباسبپوشم این را نادیده گرفته و همان‌گونه که در مطلبم نوشتم، اصرار دارد که «زنان باید قادر باشند هرطور می‌خواهند لباس بپوشند و هرطور می‌خواهند رفتار کنند و از مردان انتظار داشته باشند که نسبت‌به آن‌ها با پاک‌دامنیِ افلاطونی و بالاترین احترام و غیرت برخورد کنند.»
این منطقِ صریح جنبش #من‌هم است: اگر بگویید یک زن می‌تواند با پوشاندن بدنش به خودش و دیگران کمک کند، نه‌تنها برچسب حامی حجاب می‌خورید بلکه متهم به حمایت از کتک زدن زنان هم می‌شوید
بعضی از خوانندگان به پیشنهاد مطرح‌شده در متن که گفته بود اگر زنان کمی باوقارتر لباس بپوشند، رسوایی‌های جنسی کمتر خواهد شد، اعتراض کردند. یک زن در جوابم با متهم کردن من نوشته بود: «مسلمانان از نظر خداوند درستکار هستند، چرا که زنان را در خانه‌هایشان نگه می‌دارند. از حجاب گرفته تا کتک زدن، برده بودن و هر چیز دیگری که در این دینِ صلح در مورد زنان و نقش آن‌ها گفته‌شده، شما هم می‌توانید به این فهرست چیزهایی اضافه کنید. به خاطر نحوه تفسیر شما از انجیل است که فکر می‌کنید این کارها در نظر خدا مورد قبول هستند.»
این منطقِ صریح جنبش #من‌هم است. اگر بگویید یک زن می‌تواند با پوشاندن بدنش به خودش و دیگران کمک کند، نه‌تنها برچسب حامی حجاب می‌خورید بلکه متهم به حمایت از کتک زدن زنان هم می‌شوید.
شلوارهای لگ؟[۱۰]
در ژانویه ۲۰۱۵ زنی به اسم «ورونیکا پاتریج»[۱۱] تصمیم گرفت که دیگر شلوارهای تنگ و چسبان معروف به لگینگز (ساپورت) را نپوشد. او در وبلاگش مطلبی نوشت و دلیل این تصمیم را توضیح داد: «سلب مسئولیت: بگذارید با گفتن این جمله شروع کنم که من به‌هیچ‌وجه نمی‌خواهم به دیگران بگویم می‌توانند چه چیزی بپوشند یا نپوشند. پوشش شما کاملاً در اختیار خود شماست. من فقط روایت شخصی خودم در مورد اینکه چرا تصمیم گرفتم دیگر در فضای عمومی شلوار یوگا[۱۲] یا لگ نپوشم را بیان می‌کنم.»
اگر خبر ندارید باید بگویم «مردها به‌صورت طبیعی به زن‌ها تمایل دارند». این عاملی است که نقش بزرگی در بقای نسل انسان داشته است
از نظر او، شلوارهای لگ و سایر لباس‌های این چنینی «باعث ایجاد توجه بیشتری از طرف یک مرد به بدن یک زن شده و ممکن است باعث ایجاد افکار شهوانی در آن مرد شود.» او با شوهر خودش صحبت کرده بود و شوهرش اعتراف کرده بود وقتی زنانی را می‌بیند که لباس‌های تنگ و چسبان پوشیده‌اند، مجبور است به‌صورت آگاهانه تلاش کند به آن‌ها نگاه نکند.
اگر خبر ندارید باید بگویم «مردها به‌صورت طبیعی به زن‌ها تمایل دارند». این عاملی است که نقش بزرگی در بقای نسل انسان داشته است.
ورونیکا سپس پرسیده بود:
«اگر برای شوهرم که عاشق من است و به من عزت و احترام می‌گذارد سخت باشد که چشمانش را به روبرو متمرکز نگه دارد، خب پس برای مردی که ممکن است این خودکنترلی را نداشته باشد کار چقدر سخت‌تر است؟ درست است که اگر مردی بخواهد چشم‌چرانی کند این کار را می‌کند، اما چرا آن‌ها را تحریک کنیم؟ آیا ممکن نیست که این شلوارهای نازک و چسبان باعث شود یک مرد متأهل جوری به زنی نگاه کند که باید فقط به همسرش آن‌طور نگاه کند؟»
برنامه تلویزیونی «صبح‌به‌خیر آمریکا»[۱۳] گزارشی را در مورد موضع ورونیکا پخش کرد و این باعث انتشار وسیع آن شد. این مسئله موجب عکس‌العمل شدید و هیجانی از سوی افراد معتقد به نظریه «به من نگو چطور لباس بپوشم» شد که بی‌رحمانه ورونیکا و همسرش را مسخره می‌کردند. او بعداً در مطلب دیگری نوشت:
«شوکه کننده کمترین صفتی است که می‌توان به سه هفته گذشته اطلاق کرد. من با نظراتی مملو از تنفر در مورد زندگی‌ام مواجه بودم و تحملشان کردم. مردم القاب متعددی به من دادند که نمی‌توانم حتی بعضی از آن القاب را تکرار کنم. زنانی بودند که وقتی در مورد همسرم صحبت می‌کردند خیلی واضح از مسائل جنسی می‌گفتند؛ از او درخواست رابطه جنسی داشتند… من متوجه تفاوت بین اختلاف‌نظر و تنفر هستم. آن‌هایی که با من بی‌رحمانه صحبت کردند می‌دانند که حرفشان اثرش را گذاشته است. حالا می‌فهمم اینکه آدم مورد تنفر و قلدری قرار گیرد چه احساسی دارد. پس اگر هدفتان آسیب زدن به من بوده باید بگویم موفق شده‌اید.»
این‌جا نکات مهمی در مورد فرومایگی این افراد و عدم تحمل فضایل کتاب آسمانی از سوی آن‌ها وجود دارد، اما بگذارید بر روی موضوع خودمان تمرکز کنیم.
چه بلایی بر سر باوقار بودن آمده است؟
از چه زمانی این حس مشترک تبدیل به‌نوعی از سرکوب‌گری شد؟
ورونیکا در زمان بحث درباره لباس‌های بدون وقار این نکته را در مورد «خودخواهی» گفته بود:
«فرض کنید زنی بدون پوشش بالاتنه وارد پارکی شود، آیا فقط مردها وظیفه دارند که نگاه نکنند؟ خیر. مسئولیت جنسی به هردوی زن و مرد مربوط است. وقتی مردها یا زن‌ها به‌جای اینکه جامعه‌محور رفتار کنند (به دیگران احترام بگذارند)، دست به رفتار شخص‌محور بزنند (فقط به خودشان فکر کنند)، فرهنگ‌مان در معرض خطر قرار می‌گیرد. جمله‌ی محوریِ چنین افرادی این است: من باید بتوانم هر چیزی که دوست دارم را بپوشم. می‌خواهم بگویم شما می‌توانید این کار را بکنید، اما این می‌توانید لزوماً به این معنی نیست که باید این کار را بکنید و بیایید فراموش نکنیم که مردان ۲۵ ساله تنها کسانی نیستند که چشم دارند. به‌عنوان مثال اگر من خودخواه و شخص‌محور باشم و به این فکر نکنم که پوشش من ممکن است چه اثری بر جامعه داشته باشد، شاید متوجه اثری نشوم که بر روی پسر ۱۳ ساله همسایه که تازه در حال ورود به دنیای جنسی است، می‌گذارم. شاید متوجه اثرگذاری روی دخترِ مادری که ممکن است با شکل بدن خودش مشکل داشته باشد، نباشم و شاید متوجه اثری نشوم که روی راننده اتوبوسی می‌گذارم که ممکن است درون خودش در حال مبارزه با اعتیادش به رابطه جنسی باشد.»
ورونیکا در مورد تفاوت‌های بین سبک زندگی «بخشنده بودن» و «خسیس بودن» صحبت می‌کند. سبک زندگی «بخشنده بودن» نشان‌دهنده نگرانی‌های افراد جامعه نسبت‌به دیگران است؛ به‌جای نگرانی تنها برای خود.
اینکه زن‌ها جوری لباس بپوشند که مورد تحسین قرار بگیرند و در چیزی که پوشیده‌اند احساس زیبایی و زنانگی داشته باشند چیز خوبی است، اما پوشش زن‌ها باید متناسب هم باشد. این فکر که زن‌ها می‌توانند لباس تحریک‌آمیز بپوشند تا احساس کنند جذاب هستند و همان‌جور که آن بازیگر زن تایلندی گفته بود «بدنشان را نشان دهند» و از این طریق دقیقاً همان نوع و حجمی از توجه را جلب کنند که مطلوب خودشان است و هیچ توجه غیرمطلوبی جلب نکنند، ایده‌ای غیرواقعی است. اگر زنی واقعاً فکر می‌کند چنین چیزی شدنی است باید بداند که این اتفاق فقط در دنیاهای تخیلی امکان‌پذیر است که در آن‌ها طبیعت انسان هیچ‌کاره باشد و آدم‌ها فقط همان کاری را بکنند که از آن‌ها انتظار دارید انجام دهند.
این رویکرد بدین دلیل ناکارآمد است که مانند سایر منطق‌های من‌درآوردیِ بشری، دستورات خالق بدن و ذهن انسان را نادیده می‌گیرد.
قدرت یک زن
«هربرت آرمسترانگ» در کتاب فوق‌العاده‌اش به اسم «ابعاد مغفول جنسیت»[۱۴] در مورد تفاوت‌هاییصحبت کرده است که خداوند در زمان خلقت جنس‌های مذکر و مؤنث بین این جنسیت‌ها قرار داده. اراده‌ی خدا بر این بوده که مردها محافظ و حامی زن‌ها باشند. پروردگار هم‌چنین مردان را ازنظر جسمی و روانی طوری طراحی کرده که آغازکننده رابطه با یک زن باشند. خدا تفاوت‌هایی هم بین منبع تحریک جنسی مرد و زن قرار داده است.
مردها بصری هستند. اگر زنی بدنش را در لباس‌های تحریک‌کننده نشان دهد، این باعث تحریک ذهن یک مرد می‌شود. مسئولیت اینکه ذهن مرد متمرکز بماند با خود اوست؛ کتاب مقدس در این زمینه صراحت دارد، اما همان‌طور که یک مرد می‌تواند در نحوه تعاملش با یک زن درستکار یا گناهکار باشد، یک زن هم می‌تواند در نحوه تعاملش با یک مرد درستکار یا گناهکار باشد. یک زنِ ملاحظه‌کار، هرکاری که بتواند برای جلوگیری از تحریک آن افکار انجام می‌دهد و اگر زنی بخواهد مورد احترام قرار گرفته و با او به‌خوبی رفتار شود، نحوه پوشش‌اش می‌تواند در دستیابی به آن هدف به او کند. قطعاً مردها باید به زن‌ها احترام بگذارند و البته زن‌ها هم باید به تفاوت‌هایی که خدا در مردها قرار داده احترام بگذارند.
پوششِ باوقار نمی‌تواند جلوی یک مرد منحرف را گرفته و مانع انجام کاری بشود که در ذهن آن مرد است (مردی که در اکثر موارد، شهوتش به‌وسیله پورنوگرافی تحریک می‌شود)، اما چنین پوششی می‌تواند کاربرد زیادی در کاهش احتمال بروز توجه ناخواسته داشته باشد.
هر زنی قدرت منحصر به‌فردی دارد. در دنیای امروز زن‌ها بیش از حد از این قدرت استفاده می‌کنند تا به‌وسیله پوشش و رفتارشان مردان را اداره کنند. البته این دلیل قانع‌کننده‌ای برای مردانی نیست که دست به این جرائم جنسی می‌زنند؛ این فقط نشان‌دهنده مسئولیتی است که هر دو طرف برای حفظ نجابت و حرمت یکدیگر دارند.
آرمسترانگ به این قدرت در کتاب «ابعاد مغفول جنسیت» اشاره می‌کند. البته او در مورد خطر رابطه جنسی قبل از ازدواج صحبت کرده است، اما این اصل قابل تعمیم به پوشش نیز است:
«دخترهای زیادی در ملاقاتشان [با پسرها] طنازی می‌کنند و متوجه نیستند که طرف مقابلشان فقط در پنج یا ده ثانیه ازنظر جنسی تحریک می‌شود. بعضی از دخترها که درک و شخصیت درستی ندارند علیرغم دانستن این مطلب، تعمداً در قرار بعدی بیشتر طنازی می‌کنند تا قدرت زنانه‌شان را (امتحان کنند). این کار واقعاً احمقانه و کاملاً اشتباه است. من به چنین دخترهایی می‌گویم: تو فقط قدرتی را داری که دو میلیارد نفر دیگر هم در این دنیا دارند! هر فاحشه ارزان‌قیمتی هم این قدرت را دارد. این همان چیزی است که آن فاحشه در دادوستد نفرت‌انگیزش به فروش می‌رساند. مثل آن فاحشه نباش! این قدرت فوق‌العاده‌ای که خدا به تو داده را آلوده و از آن سوءاستفاده نکن. خدا این موهبت‌ها را به تو ارزانی داشته تا آن را برای مردی حفظ کنی که روزی به تو ملحق خواهد شد و آن روز باید از این موهبت‌ها به نحو احسن استفاده کنی و اگر این کار را بکنی منجر به شادی و سعادتمندی خواهد شد. باید برای نحوه استفاده از این قدرتی که خدا به تو عطا کرده، در روز داوری جواب پس بدهی.»
در دنیای امروز زن‌های زیادی از این «قدرت خدادادی» سوءاستفاده می‌کنند. همان‌طور که آرمسترانگ گفته بود، این جذابیت‌ها فقط متعلق به یک مرد است: شوهر؛ اما ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن ایده حفظ باکرگی تا زمان ازدواج مورد تمسخر قرار می‌گیرد. عفت و حیا هم مثل بسیاری از فضیلت‌های اخلاقیِ دیگر، به کناری انداخته‌شده‌اند.
دریغ مدار!
این موضوعی نیست که مردم دوست داشته باشند در موردش چیزی بشنوند. اینکه پیشنهاد دهیم «زنان لباس مناسب بپوشند» همان‌قدر موردپذیرش جامعه نیست که پیشنهاد دهیم «فقط مردان رهبران نیرومندی باشند که از توانشان برای خدمت‌گذاری، دفاع و حمایت از دیگران استفاده کنند»، اما علیرغم عدم پذیرش جامعه، این حرف حقیقت دارد.
خالق مردان و زنان در کتاب مقدس وظایفی را که برای آن‌ها تعیین نموده و خیلی واضح بیان کرده است. خدا نمونه‌های متعددی از شادی و لذت زنانی بیان کرده که باوقار بوده‌اند. وقار داشتن به معنی محدود کردن و سرکوب کیفیت زندگی یک زن نیست، بلکه به معنی بالابردن کیفیت زندگی او تا نهایت حدی است که خدا برای لذت بردن او در نظر گرفته است.
خدا همان‌طور که این دستورالعمل‌ها را تعیین کرده، در مورد مردم منحط زمان ما هم پیش‌بینی نموده است. او از زبان پیامبرش «اشعیا»[۱۵] گفته است: «آواز خود را بلند کن و دریغ مدار و آواز خود را مثل کَرنا بلند کرده، به قوم من تقصیر ایشان را و به خاندان یعقوب گناهان ایشان را اعلام نما» (اشعیا ۵۸:۱)[۱۶]. «گناه» چیزی‌ست که باعث این سیل از پرونده‌های آزار جنسی شده است. آن‌هایی که از طرف خدا صحبت می‌کنند باید بدون اغماض خواستار به بند کشیدن و مجازات مقصر باشند: و آن مقصر، گناه است.
یک زن به چیزی بیشتر از وقار نیاز دارد تا این تضمین را داشته باشد که از زل زدنِ ناخواسته، لمسِ ناخواسته و یا حتی بدتر از آن هم ایمن است، اما اگر امروز اقرار کنیم که گزینه‌های غالب جامعه در مورد جنسیت، شکست آشکاری خورده و به‌جای آن‌ها به وقارِ برگرفته‌شده از کتاب مقدس روی بیاوریم، فردا جامعه چه واکنشی نشان خواهد داد؟ تصور کنید دستوراتی را که عیسی مسیح (ع) به حواریونش داده بود که «همسایه‌تان را مثل خودتان دوست داشته باشید» رعایت کرده بودیم (متی ۲۲:۳۹). این رویکرد عاشقانه و عاری از خودخواهی برای نشان دادن احترام به [نظر] مخالف است؛ حتی اگر به این معنا باشد که یک زن لباس مناسب بپوشد و جذابیت‌هایش، بدنش، دل‌فریبی‌اَش و قلب و ذهنش را برای مرد خوش‌بختی حفظ کند که همسرش است.
بیشتر از اینکه لباس پوشیدن را برای خودتان در نظر بگیرید، آن را به چشم روشی برای نشان دادن احترام به دیگران و حفظ پرهیزکاری جنسی نگاه کنید. موقر نبودن کاری خودخواهانه و رفتاری است که خدا آن را دوست ندارد. او از ما خواسته مراقب یکدیگر باشیم.
ما ساخته دست خدا هستیم (افسسیان ۲:۱۰)[۱۷]. او بدن‌های ما را خلق کرده و به ما دستور داده چطور از خودمان مراقبت کنیم. بدن‌های ما متعلق به خودمان نیستند؛ آن‌ها متعلق به خدا هستند. برای همین باید به او و دستوراتش در مورد پوشش و لباس مناسب رجوع کنیم.
«زنان نیز باید در طرز پوشش … خود باوقار باشند…» (۱ تیموتائوس۲:۹[۱۸]). خدا از طریق «پولس»[۱۹] به صراحت دستور داده زنان باید موقر لباس بپوشند. او از دل‌های ما آگاه است و برایش مهم است ما چقدر به دستورات او عمل می‌کنیم.
خالق زن و مرد دستورات زیادی در مورد این داده که هر جنس چطور می‌تواند پرهیزکاری جنسی خودش را رعایت کند. او به‌روشنی مشخص کرده که هم زن‌ها و هم مردها وظایفی دارند و در قبال آن مسئول هستند. او جنسیت‌های مختلف را برای این خلق کرده که برای یکدیگر مفید باشند، نه اینکه مسبب گناه یکدیگر شوند. خودتان را ارزیابی کنید تا ببینید چقدر به دستورات «راهنمای زندگی» عمل می‌کنید. هر کاری می‌توانید برای نشان دادن عشق به همه‌چیز انجام دهید؛ حتی با انتخاب نحوه لباس پوشیدنتان.
پی‌نوشت:
[۱] #MeToo
[۲] #TimesUp
[۳] Songkran Festival
[۴] #DontTellMeHowToDress
[۵] #TellMenToBehave
[۶] Time
[۷] ۲ Samuel 13
[۸] Harvey Weinstein
[۹] Matthew 5:28
[۱۰] Legging
[۱۱] Veronica Partridge
[۱۲] Yoga Pants
[۱۳] Good Morning America
[۱۴] The Missing Dimension in Sex
[۱۵] Isaiah
[۱۶] Isaiah 58:1
[۱۷] Ephesians 2:10
[۱۸] Timothy
[۱۹] Apostle Paul
۱۵ دی, ۱۳۹۷