جستاری پیرامون «جنبش می‌تو» و سیر تکامل آن

زمانی که معترضین به خیابان رفتند تا به رأی اعتمادِ برت کاوانا برای دیوان عالی اعتراض کنند، بسیاری از پلاکاردهایشان دارای این دو کلمه بود: «Me Too» [=من هم].

این کلمات بیانگر همبستگی یک جنبش با کریستین بلازی فورد[۱] است که سال گذشته گستره‌ی ملی پیدا کرده بود؛ کسی‌که به گفته خودش وقتی دانش‌آموز دبیرستان بود توسط کاوانا مورد تعرض جنسی قرار گرفت. سناتور سوزان کالینز (جمهوری‌خواه، ایالت مِین) حتی در سخنرانی‌اش هم به این مسئله اشاره کرد و گفت که علیرغم این اظهارات به تأیید کاوانا رأی اعتماد خواهد داد: «جنبش می‌تو واقعیت دارد.»

تظاهرات‌کنندگانی که به رأی اعتماد نامزد دیوان عالی، قاضی برت کاوانا، اعتراض دارند، در ۲۷ سپتامبر، بعد از ظهر روزی که کریستین بلازی فورد شهادت داد، جلوی دفتر رهبر اقلیت سنا چاک شومر تجمع کردند

جنبش می‌تو که بیش از یک دهه پیش توسط تارانا برک[۲] بنیان‌گذاری شده بود، در اکتبر ۲۰۱۷ شهرت جدیدی پیدا کرد؛ وقتی زنانی پیش آمدند و علناً درباره تعرض و آزار جنسی توسط تهیه‌کننده‌ی معروف، هاروی واینستین، اظهاراتی کردند. در هفته‌ها و ماه‌های پس از آن زمان، این جنبش مهم‌تر شد زیرا هر روز زنان بیشتری داستان‌هایی درباره تعرض و آزار جنسی را به اشتراک عموم می‌گذاشتند؛ تعرضاتی که در محیط کار توسط افرادی – عموما مردها – صورت می‌گرفت که در موضع قدرت قرار داشتند. جنبش می‌تو با گذشت زمان به بحثی گسترده بدل گشت که تنها محدود به تعرض و آزار جنسی در محیط کار نبود، بلکه به رفتارهای سواستفاده‌گرانه و زورگویانه بیرون از محیط کار هم مربوط می‌شد.

کارمن پرز، رئیس مؤسسه‌ی راهپیمایی زنان[۳] به واکس گفت: «جنبش می‌تو درباره نجات‌یافتگانی است که به‌دنبال بازگرداندن قدرت خود هستند. این جنبش همچنین پاسخ‌گویی و مسئولیت‌پذیری درباره خشونت علیه زنان و جنسیت‌زدگی را هم مد نظر دارد.»

این جنبش پس از یک سال وارد عمومی‌ترین فاز خود شد که آثار بلندمدتش هنوز هم نامشخص هستند. برخی چهره‌های بسیار شناخته شده – مثلا واینستین، ماریو باتالی، اَل فرانکن و لز موونوز – به خاطر این ادعاها یا از کارشان اخراج یا مجبور به کناره‌گیری شدند.

افراد دیگری مانند کاوانا و رییس‌جمهور فعلی آمریکا دونالد ترامپ، در موضع قدرت خود باقی مانده‌اند. با اینکه برخی محیط‌های کاری تغییراتی را برای رسیدگی به آزار جنسی ایجاد کرده‌اند، اما هنوز هم روشن نیست که آیا صنایع مختلف، اصلاحاتی بزرگ‌تر را که برای ایجاد امنیت حقیقی برای کارمندان ضروری هستند، صورت خواهند داد یا خیر. در همین حال، هزینه‌ی پا پیش گذاشتن نجات‌یافتگان این آزارهای جنسی هنوز هم کاهش نیافته است؛ کریستین بلازی فورد، بنابر اظهارات وکیلش، هنوز هم پیام‌های تهدید به قتل «بی‌پایانی» را دریافت می‌کند و نمی‌تواند به خانه‌اش بازگردد.

به نظر بسیاری افراد، تایید صلاحیت کاوانا روشن کرد که از زمان مشهور شدن جنبش می‌تو چقدر تغییرات کمی ایجاد شده است، اما شهادت عمومیِ فورد باعث جلب حمایت بسیار گسترده‌ای شد؛ حمایت از سوی دیگر نجات‌یافتگان و متحدین‌شان در سراسر کشور که بسیاری از آن‌ها بر روی انتخابات میان‌دوره‌ای ماه نوامبر تمرکز کرده‌اند.

برای بررسی این موضوع، واکس از فعالان، روزنامه‌نگاران و افرادی دیگر در صنعت‌های مختلف این سوال ساده را پرسید: «جنبش می‌تو چیست؟» پاسخ‌ها از حیث تاکید روی بخش‌های مختلف، متنوع بودند؛ جنبشی که زمانی بر خشونت جنسی متمرکز بود امروز برای بسیاری افراد، معنایی گسترده‌تر یافته است. اما پاسخ‌ها یک نقطه اشتراک داشتند: در حالی که طی یک سال اخیر جایگاه می‌تو در اذهان عمومی چندین بار جابجا شده است، این جنبش هنوز تا پایان فاصله‌ی بسیار زیادی دارد.

برندا گوتیرز (نفر سوم از سمت چپ) و تارانا بورک (نفر وسط) راهپیمایی «بازپس‌گیری محیط کار» و راهپیمایی و گردهمایی «نجات‌یافتگان می‌تو» را در روز ۱۲ نوامبر ۲۰۱۷، در بورلی هیلز کالیفرنیا، رهبری می‌کنند

آی‌ژن پو[۴] رئیس اتحاد ملی کارگران[۵]، به واکس گفت: «می‌تو جنبشی از نجات‌یافتگان و حامیانشان بوده و تکیه‌اش بر شجاعت است و هدفش هم از بین بردن خشونت و آزار جنسی است. ما رهبری و التیام درد نجات‌یافتگان را در اولویت قرار می‌دهیم مخصوصاً آن‌هایی که کمتر دیده می‌شوند و بین ما از همه آسیب‌پذیرتر هستند. و قدرت ما در حال افزایش است.»

عبارت «Me Too» خیلی قبل از عمومی شدن ادعاها علیه واینستین بیانگر همبستگی نجات‌یافتگان بود. یک فعال به نام تارانا بروک در سال ۲۰۰۶ همزمان با کارش همراه با دخترانی که در پروژه غیرانتفاعیِ «فقط باش»[۶] برایش کار می‌کردند، گزارشاتی از خشونت جنسی دریافت کرد. او همان سال پویشِ می‌تو را به‌راه انداخت تا به قول خودش، در مصاحبه‌اش با واکس در سال ۲۰۱۷: «پیامی را به همه نجات‌یافتگان برساند: صدایتان را می‌شنویم، حرفتان را می‌فهمیم.»

در ۵ اکتبر ۲۰۱۷، جودی کانتور و مگان توهِی، روزنامه‌نگاران نیویورک تایمز، گزارش دادند که واینستین تا آن زمان حداقل ۸ توافق با زنان مختلف طی دهه‌های اخیر داشته که مربوط هستند به ادعاهای مبنی بر آزار جنسی، لمس ناخواسته و سوءرفتارهایی دیگر. در بین افرادی که با این روزنامه صحبت کرده بودند، بازیگری به نام اشلی جاد[۷] هم حضور داشت که ادعا کرد در سال ۱۹۹۷ واینستین او را به جایی دعوت کرده که او در ابتدا فکر می‌کرده یک قرار کاری است، اما ناگهان واینستین با یک حوله ظاهر شده و از این زن خواسته که دوش گرفتن او را تماشا کند. جاد گفت: «مدت زیادی است که ما زن‌ها بین خودمان درباره‌ی هاروی صحبت می‌کنیم. و باید خیلی وقت پیش در مورد این موضوع به صورت عمومی گفتگو می‌کردیم.»

در ۱۲ نوامبر ۲۰۱۷، معترضین به یک راهپیماییِ می‌تو در لس‌آنجلس پیوستند

این گفتمان به سرعت رشد کرد. در دهم اکتبر، رونان فارو از نیویورکز خبری منتشر کرد که حاکی از اتهامات جدیدی بود؛ اتهامات شامل ادعای بازیگر و کارگردانی به نام آسیا آرخنتو[۸] می‌شد که گفته بود واینستین به او تجاوز کرده است. (خود آرخنتو پس از آن توسط جیمی بِنِت به تعرض جنسی متهم شد.) در ماه‌های بعدی بیش از ۸۰ زن آزاری یا تعرض جنسی توسط واینستین را گزارش دادند.

واینستین در بیانیه‌ای که ۵ اکتبر منتشر کرد نوشت «کاملاً آگاهم که رفتارم با همکارانم در گذشته ایجاد ناراحتی بسیار زیادی کرده و بابت آن از صمیم قلب عذر می‌خواهم.» اما او ارتکاب هرگونه جرمی را انکار کرد. در ۱۵ اکتبر با افزایش تعداد ادعاها، آلیسا میلانو در توییتر خود فراخوان داد که همه‌ی نجات‌یافتگان تعرض و آزار جنسی «می‌تو» را پُست کنند.

اگر مورد تعرض یا آزار جنسی قرار گرفته‌اید در پاسخ به این توییت بنویسید «me too» [=من هم]. آلیسا میلانو، ۱۵ اکتبر ۲۰۱۷

حجم پاسخ‌ها بسیار زیاد بود. طبق گزارش توییتر طی ۱۰ روز ۷/۱ میلیون توییت که شامل هشتگ می‌تو می‌شدند، ارسال شد و ۸۵ کشور بیش از ۱۰۰۰ توییت با این هشتگ داشتند. افراد بی‌شماری که غالباً زن بودند، شروع کردند به صحبت درباره‌ی تجربیاتی که تا کنون پیرامون آن‌ها در فضای عمومی جامعه حرفی نزده بودند.

بعضی‌ها با خبرنگاران ارتباط گرفتند. کانتور، توهی، فارو و دیگران نقشی تعیین‌کننده در افشای اتهاماتی علیه گستره‌ای از افراد قدرتمند داشتند. پس از واینستین، نوبت به سلبریتی‌های دیگر مانند کوین اسپیسی رسید که توسط چندین مرد به تعرض و آزار جنسی متهم شده بود و حتی در مواردی به افرادی نزدیک شده بود که زیر سن قانونی بودند (او از سریال خانه پوشالی نتفلیکس اخراج و از فیلم تمام پول دنیا هم حذف شد)؛ چهره‌های رسانه‌ای مانند چارلی رُز هم توسط چندین زن به آزار جنسی متهم شدند (او از شبکه‌های سی‌بی‌اِس، پی‌بی‌اِس، و بلومبرگ اخراج شد)؛ و افراد دیگری هم مانند سرآشپز ماریو باتالی توسط چندین زن به دست‌درازی متهم گردید (او از کار در رستوران‌هایش کناره‌گیری کرد).

سیاستمدارانی از هر دو سو، از روی مور گرفته تا ال فرانکن تحت اتهامات فراوان قرار گرفتند. جنیفر پیروتی لیم، یکی از بنیان‌گذاران گروه «زنان جمهوری‌خواه به سوی پیشرفت»[۹] به واکس گفت: «این مسئله صرفاً مربوط به حزب دموکرات یا جمهوری‌خواه و یا آمریکا نیست، بلکه در تمام دنیا این مشکل وجود دارد.»

گفتمان این جنبش که در سال ۲۰۱۷ و بیشتر با بازیگرانِ زنِ سفیدپوست و ثروتمند هالیوود جرقه خورده بود، لزوماً به تمامی نجات‌یافته‌ها به‌طور برابر نمی‌پرداخت. آزار جنسی زنان رنگین‌پوستی که به‌طور مشخص در صنایعی با درآمد پایین کار می‌کنند، مانند رستوران‌ها، هتل‌ها یا بخش کشاورزی، نسبت‌به تجربیات زنانی که نام‌های بزرگی داشتند، پوشش رسانه‌ای کمتری داشت. بعضی از زنان جمهوری‌خواهی که از آزار و تعرض جنسی در حزب خودشان صحبت می‌کردند، منزوی می‌شدند.

مگان میلوی یکی دیگر از بنیان‌گذاران زنان جمهوری‌خواه به سوی پیشرفت به واکس اینچنین گفت: «فکر می‌کنم می‌تو هم از علائم و هم از علل بسیاری مسائل نامطبوعی است که در حال حاضر حزب جمهوری‌خواه از خود بروز می‌دهد. حاصل دهه‌ها قدرت بخشیدن به مردان پیر سفیدپوست است در حالی‌که زنان بالاخره صبرشان تمام شده. و علت است زیرا باعث شده بسیاری از مردان پیر سفیدپوستِ منتخب ما، نسبت به هم‌نوعان خود موضع تدافعی بگیرند و باعث شده که کارهایی کنند مانند به‌زور تایید کردن یک نامزد دیوان عالی که با سند و مدرک متهم به تعرض جنسی شده است.»

مباحث می‌تو بیشتر بر زنان متمرکز بوده و تجربیات مردان و افراد همجنس‌باز، دوجنس‌باز و غیره را نادیده گرفته است.

فقط هاروی واینستین اینگونه نیست: بیش از ۲۵۰ فرد قدرتمند متهم به سوءرفتار جنسی شده‌اند.

کی‌سی کلمنتس، نویسنده و سخنرانی که درباره‌ی موانع روبروی نجات‌یافتگان نوشته است، به واکس گفت: «داستان اینطور نیست که بگوییم ”مردها تجاوز می‌کنند، زنان قربانی‌اند“، و فکر می‌کنم که اگر مسئله را بیش از حد ساده کنیم در حق خودمان ظلم کرده‌ایم. میلیون‌ها داستان تعرض جنسی در جامعه وجود دارد که بسیاری از آن‌ها در مرزی قرار می‌گیرند که افرادِ کمی مایل به شنیدن یا باور کردنشان هستند؛ بسیاری از داستان‌ها مانند مورد خود من حاکی از این هستند که بیش از نیمی از افرادِ خارج از جنسیت، تجربه‌ی تعرض جنسی در زندگی‌شان را داشته‌اند.»

بیش از ۳۰۰ بازیگر، تهیه‌کننده و افرادی دیگر تلاش کردند که به وجوهی از نابرابری موجود در این جنبش بپردازند و در ژانویه ۲۰۱۸ گروه «تایمز آپ (تایمز آپ)» را به راه انداختند؛ گروهی که بر مبارزه با آزار جنسی از طریق یک صندوق دفاع حقوقی در کنار ابزارهای دیگر متمرکز است و قصد کمک به نجات‌یافتگانی مشاغل کم‌درآمد را دارد. تینا چن[۱۰]، حقوقدانی که عضو تیم مدیریت صندوق دفاع حقوقی تایمز آپ است به واکس گفت: «جنبش می‌تو گامی جدید در یک مسیر طولانی به سمت دنیایی است که در آن همه‌ی افراد، به خصوص زنان، بتوانند به محل کار یا مدرسه رفته و اهداف زندگی‌شان را در امنیت، کرامت و احترام دنبال کنند و فرصتی برابر داشته باشند برای شکوفا کردن ظرفیت‌های درونی‌شان.»

تینا چن، دستیار وقتِ باراک اوباما (چپ) در حال گفتگو با نماینده، النور هلمز نورتون (دموکرات،  ایالت واشنگتن) طی رویدادی مربوط به پنجاهمین سالگرد تصویب قانون دستمزد برابر، ۱۰ ژوئن ۲۰۱۳

گروه تایمز آپ به گروه‌هایی دیگر نظیر اتحاد ملی کشاورزان[۱۱] و ائتلاف کارگران ایموکالی[۱۲] پیوستند؛ اعضای این گروه‌ها پیشتر هم درباره‘ آزار جنسی در صنعت کشاورزی و دیگر صنایع به صورت عمومی صحبت کرده بودند.

همانطور که ربکا کارول، منتقد فرهنگی و دبیر پروژه‌های ویژه‌ی رادیوی ملی نیویورک[۱۳] در مصاحبه با واکس گفت: «جنبش می‌تو پیش‌درآمدی بر جنبش #UsAlways [=ما همیشه] است. ما، زنانی از تمام پیشینه‌های نژادی، قومی و طبقاتی قرن‌ها سعی کرده‌ایم تا راهمان را از بین این خطوط تفرقه‌افکنانه باز کنیم؛ تا بفهمیم همبستگی واقعاً یعنی چه؛ همکاری یعنی چه؛ و به‌جای رقابت و دشمن‌تراشی، چگونه می‌توان یکدیگر را تقویت کرد. جنبش می‌تو به ما رشته‌ی اتصالی را داده که ابزاری مهم است (یکی از ابزارها است و نه تنها ابزار) برای اینکه به کمک آن بتوانیم در شرایطی که بیشترین قدرت و یا بیشترین آسیب‌پذیری را داریم، راهی به یکدیگر پیدا کنیم.»

در پایان سال ۲۰۱۷، جریان افشاگری بزرگی درباره‌ی سوءرفتار جنسی در سطح ملی و حتی جهانی به راه افتاد و حتی آن‌هایی که می‌توانستند در گذشته این مشکل را نادیده بگیرند، کم‌کم متوجه ابعاد آن شدند. اما این جنبش خیلی زود با واکنش مواجه شد.

واکنش به می‌تو : عزیز انصاری، فهرست مردان آشغال رسانه و غیره

در ۱۳ ژانویه ۲۰۱۸، کتی وِی[۱۴]، نویسنده وبسایت Babe.net گزارشی از یک اتهام جنسی در مورد زنی که او را گرِیس (نام واقعی‌اش نیست) می‌نامید، نوشت. گِریس ادعا کرده است عزیز انصاری، کمدین معروف زمانی در یک قرار، برای برقراری رابطه جنسی به او فشار وارد کرده است. این زن به وِی گفت: «خیلی طول کشید تا بتوانم این عمل را به‌عنوان یک تعرض جنسی بشناسم.»

اما دیگران گفتند که این گزارش ربطی به مباحثه‌ی عمومی درباره این مسئله نداشته و مشابه گزارش‌هایی نیست که بسیاری افراد از تعرض و آزار جنسی واینستین و دیگران دادند. اشلی بنفیلد، مجری شبکه‌ی خبری اِچ‌اِل‌اِن این تجربه گرِیس را صرفا یک «قرار بد» خواند.

بنفیلد با اشاره به گریس گفت: «جنبش می‌تو بسیاری از کارهای بد را تصحیح کرده و مسیر شغلی افراد را بسیار هموار کرده است. با این‌حال تو این موهبت را ندیده گرفتی و با این اتهاماتی که به صورت عمومی مطرح کردی سطح این جنبش نیرومند را پایین آوردی.»

نظرات این مجری تنها بخشی از واکنش به جنبش می‌تو بودند که عمده‌ی آن به نگرانی بابت یک‌کاسه شدن انواع مختلف سوءرفتار جنسی و مجازات یکسان همه‌ی آن‌ها مربوط بود. برخی از این انتقادات متوجه فهرست «مردان آشغال رسانه» است؛ فهرستی باتوجه به نظرات کاربران اینترنتی و بی‌نام تهیه شده تا به زنان کمک کند درباره‌ی مردانی که در صنایع رسانه و نشر فعالیت داشته و متهم به آزار، تعرض و هرنوعی از سوءرفتار هستند، به یکدیگر هشدار دهند. این فهرست که در ابتدا قرار بود خصوصی بماند، به‌صورت گسترده پخش شده و به سرعت انتقادات زیادی را برانگیخت.

شخصی محکوم به «لاس زدن» شده و دیگری به خاطر «سرقت ایده‌های زنان رنگین‌پوست» و دیگری به‌خاطر اینکه «با کارمندان زیادی رابطه داشته، بد صحبت می‌کرده و به‌طور کل آدم آشغالی بوده.» و در این فهرست، چنین مواردی در کنار موارد دیگری قرار دارند که حاکی از تجاوز وحشیانه، تعرض فیزیکی، تهدیدهای گستاخانه، بی‌رحمی غیرقابل بیان، خشونت و زن‌ستیزی هستند.

روزنامه‌نگاری با نام مویرا دانِگِن[۱۵] در ماه ژانویه در مقاله‌ای که برای سایت کات[۱۶] نوشته بود، خود را به عنوان تهیه‌کننده‌ی این فهرست معرفی کرد و به بسیاری از انتقاداتی که به این سند وارد است، پاسخ داد. او نوشته بود: «هیچ‌کس در تفکیک گفتار ناپخته و تجاوز دچار سردرگمی نشده؛ در تفکیک میان تلاشی که برای نگارش این وقایع شد با یادداشت‌های ساده هم هیچ‌کس سردرگم نشد، اما این پیش‌فرض پذیرفته شده بود که تمامی این رفتارها، چیزهایی بودند که ممکن است کسی را معذب کند و افراد باید بتوانند انتخاب کنند که چه رفتاری را نمی‌توانند تحمل کنند و ترجیح می‌دهند از چه چیزی دوری کنند.»

انتقادات به جنبش می‌تو تا حدی ادامه داشت. دعوا بر سر تأیید شدن کاوانا بسیاری از انتقادات این‌چنینی را تقویت کرد، که بسیاری از آن‌ها ریشه در افسانه‌ها و بدفهمی‌هایی درباره‌ی تعرض و آزار جنسی داشتند. برای مثال طبق گزارشات، مشاور ترامپ کِلی‌اَن کانوِی[۱۷] از کاوانا دفاع کرد و گفت که این اتهامات علیه او به بدیِ اتهامات واینستین نیستند. او استدلال بسیاری از دیگر منتقدینِ می‌تو را تکرار کرد که اتهامات باید به اندازه‌ی اتهامات واینستین جدی باشند تا ارزش توجه عمومی را پیدا کنند.

علیرغم چنین انتقاداتی، زنان آمریکایی به‌طور کلی حامی می‌تو بوده‌اند. در یک نظرسنجی که واکس و مورنینگ کانسالت[۱۸] در ماه مارس انجام دادند، ۶۹ درصد از زنان از این جنبش اعلام حمایت کردند. بسیاری از افراد ملاحظاتی درباره‌ی می‌تو داشتند: ۶۳ درصد نگران این بودند که مردان به اشتباه متهم شوند و ۶۰ درصد نگران این بودند که زنان فرصت‌های شغلی را از دست بدهند، زیرا مردان می‌ترسند با آن‌ها کار کنند. اما در گروه‌های کانونی که واکس همراه با شرکت نظرسنجی پِری‌آندِم[۱۹] تشکیل داد، نگرانی‌های زنان برای این جنبش بیشتر مربوط به تمایل آن‌ها به موفقیت این جنبش در هدف برای کاهش تعرض و آزار جنسی بود.

می‌تو امروز: برت کاوانا، هاروی واینستین، دونالد ترامپ

یکی از راه‌های اندازه‌گیری میزان تاثیرگذاری جنبش می‌تو بررسی عواقبی است که گریبان افراد قدرتمندی را گرفته که مورد اتهام سوءرفتار جنسی قرار گرفته‌اند. واینستین حدوداً یک سال پس از گزارش اولیه کانتور و توهی درباره‌ی اتهامات علیه او نه‌تنها شغلش را در کمپانیِ خودش از دست داده، بلکه برای اتهامات تجاوز و تعرض جنسی او نیز کیفرخواست صادر شده است. او در دادگاه اعلام بی‌گناهی کرد و حالا به قید وثیقه آزاد است؛ در ۱۱ اکتبر، یک دادستان یکی از این اتهامات او را منتفی اعلام کرد.

او یکی از معدود افراد قدرتمندی است که در نتیجه‌ی ادعاهایی که طی فاز کنونی جنبش می‌تو به او وارد شده، با اتهام قضایی روبه‌رو گردید. در برخی موارد، این مسئله پیش نمی‌آید، زیرا ادعاها بیان‌گر یک جرم نیستند. در برخی موارد دیگر هم جرم مشمول قاعده‌ی مرور زمان شده است. به هر حال، هنوز منتظر هستیم تا ببینیم افراد بسیار مشهور در دوران می‌تو هم متهم شوند و هم محکوم. بیل کازبی و پزشک سابق تیم ملی ژیمناستیک آمریکا، لری ناسار[۲۰] از زمان آغاز جنبش تاکنون حکم زندان دریافت کرده‌اند، اما اتهاماتشان مربوط به ادعاهایی بود که چندین سال قبل مطرح شده بودند.

در همین حال بنابر گزارشات، افراد مشهوری که به‌واسطه جنبش می‌تو متهم به سوءرفتار جنسی شده‌اند، از لویی سی‌کی و مت لائر گرفته تا چارلی رُز و عزیز انصاری، در حال برنامه‌ریزی یا اجرای نقشه بازگشت‌شان هستند. سناتور کالینز در ۵ اکتبر ۲۰۱۸ یک سال پس از روزی که کانتور و توهی گزارش‌شان را درباره‌ی واینستین منتشر کردند، اعلام کرد که به تأیید شدن کاوانا برای دیوان عالی رأی خواهد داد، گرچه علیه او ادعاهایی توسط فورد و دیگران مطرح شده است. کاوانا یک روز بعد تأیید شد و سوگند یاد کرد و هنوز هم تمام ادعاها را رد می‌کند.

۵ اکتبر ۲۰۱۸، معترضین بیش از هفت ساعت در دفتر سناتور سوزان کالینز (جمهوری‌خواه، ایالت مِین) تحصن کردند، به این امید که این سناتور جمهوری‌خواه در جلسه رأی اعتمادِ قاضی برت کاوانا برای ورود به دیوان عالی رأی منفی بدهد

ترامپ گفت بسیاری از زنان از این رأی اعتماد «بسیار خوشحال» هستند، زیرا «به پسرانشان فکر می‌کنند، به همسرانشان فکر می‌کنند، به برادرانشان، عموها و دایی‌ها و دیگران.» خود ترامپ هم توسط تعداد زیادی زن به سوءرفتار جنسی متهم شده است، اما هیچ‌یک از این ادعاها نتوانست جلوی رئیس جمهور شدنش را بگیرد. تأیید کاوانا تقریبا دو سال پس از انتشار نوار برنامه اَکسِس هالیوود[۲۱] اتفاق افتاد که در آن ترامپ جسورانه اظهارات جنسی زشتی درباره زنان می‌کند.

رأی به کاوانا، پس از شهادت دردناک فورد، باعث شد تا عده‌ی بسیاری این مسئله را در نظر بگیرند که جامعه‌ی آمریکا هنوز از نجات‌یافتگان توقع دارد: در فضای عمومی جامعه درباره‌ی برخی از دردناک‌ترین لحظات زندگی‌شان حرف بزنند؛ تقصیر به‌گردن خودشان بیفتد، تحقیر شوند و حرف‌هایشان انکار شود، و همه‌ی این‌ها را با امید به اصلاحاتی که هرگز نخواهد آمد، از سر بگذرانند.

آلکاسندرا پتری[۲۲] پس از شهادت فورد در واشنگتن پست نوشت: «جنبش می‌تو در مسیری از زخم‌ها تلوتلوخوران به جلو حرکت می‌کند. تغییرات بسیار کند هستند و فداکاری‌های لازم، بسیار بزرگ.»

بسیاری از افراد هم از این موضوع غمگین شدند که کالینز، که خودش یک زن بوده و یک جمهوری‌خواه ظاهراً معتدل، به کاوانا رای داده است. از نظر بسیاری افراد این موضوع یادآور این واقعیت بود که ۵۳ درصد از زنان سفیدپوست شرکت‌کننده در انتخابات سال ۲۰۱۶ به ترامپ رأی دادند. آلکسیس گرنل[۲۳] پس از رأی اعتماد به کاوانا در نیویورک تایمز نوشت: «زنان سفیدپوست از مردسالاری منفعت می‌برند؛ آن هم از طریق معامله کردن سفید بودنشان به منظور به انحصار درآوردن منابع موجود برای منفعت متقابل. در این معامله زنان روی یک سکو قرار می‌گیرند و به قول سخنگوی مجلس پال رایان: ”ستایش شده و محترم شمرده می‌شوند“ اما در همین حال از حقوق اولیه محرومند.»

کارول به واکس گفت: «ما باید هوشیار بمانیم، زیرا #UsAlways نیز یعنی همه‌ی ما. به نظر من مشخصاً زنان سفیدپوست باید در هوشیاری‌شان نسبت به این مسئله با فکر عمل کنند.»

اما علیرغم نتیجه رأی، شهادت فورد موجب سرازیر شدنِ حمایت‌ها شد که وسعت آن قابل توجه بود.

آنا ماریا آرکیلا، فعال سیاسی‌اجتماعی در یواِس‌اِس تودِی چنین نوشت: «قصد نداشتم داستانم را برای دیگران تعریف کنم، اما کریستین بلازی فورد داستانش را به این خاطر تعریف کرد که از کشورمان محافظت کند و من هم در همبستگی با او و برای تشکر، تصمیم گرفتم داستانم را تعریف کنم.»

در همین حال، جنبش می‌تو همواره چیزی فراتر از کله‌پا کردن تعداد اندکی مرد مشهور بوده. در سرتاسر کشور، کارگران به سازمان‌دهی خود ادامه می‌دهند و مطالبه‌ی آزادی از این نوع آزارها را دارند. در ماه سپتامبر، کارگران مک‌دونالد در ۱۰ شهر مختلف پس از آن‌که کمپانی نتوانست به مسئله‌ی آزار جنسی رسیدگی کند، در اعتراض به این وضعیت اعتصاب کردند.

باربارا جانسون، کارگر مک‌دونالد که در ماه سپتامبر شکایتی مبنی بر یک مورد آزار جنسی به کمیسیون فرصت اشتغال برابر[۲۴] ارائه کرده بود در گفتگو با واکس گفت: «می‌تو یعنی این‌که من دیگر مجبور نباشم که در برابر آزار جنسی در محل کار، سکوت کنم.»

اکنون، بسیاری از نجات‌یافتگان و حامیانشان تمرکز خود را بر انتخابات میان‌دوره‌ای در ماه نوامبر گذاشته‌اند. همانطور که مدیر اجرایی گروه پایان تجاوز[۲۵]، جس دیویدسون، در ماه سپتامبر به واکس گفت: «نجات‌یافتگان خواهند آمد و رأی خواهند داد.»

هنوز خیلی زود است که از تاثیر جنبش می‌تو بر صندوق انتخابات صحبت کنیم، تازه اگر تاثیری داشته باشد، اما آنچه قطعیت دارد این است که این جنبش هنوز پایان نیافته.

نلی رودریگز یکی از کارمندان ائتلاف کارگران ایموکالی گفت: «ما باید دست در دست یکدیگر، با صدایی متحد به سوی جهانی بدون قربانی گام برداریم، جهانی با «#MeTooNoMas (من هم، بس است)». این آینده‌ای است که ما به دنبالش هستیم.»

گروهی از زنان هنگام شهادت دادن برت کاوانا برابر کمیته قضایی سنا، جلوی محوطه دیوان عالی دستگیر شدند، ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۸

پی‌نوشت:

[۱] Christine Blasey Ford

[۲] Tarana Burke

[۳] Women’s March

[۴] Ai-jen Poo

[۵] National Domestic Workers Alliance

[۶] Just Be Inc

[۷] Ashley Judd

[۸] Asia Argento

[۹] Republican Women for Progress

[۱۰] Tina Tchen

[۱۱] Alianza Nacional de Campesinas

[۱۲] Coalition of Immokalee Workers

[۱۳] WNYC

[۱۴] Katie Way

[۱۵] Moira Donegan

[۱۶] the Cut

[۱۷] Kellyanne Conway

[۱۸] Morning Consult

[۱۹] PerryUndem

[۲۰] Larry Nassar

[۲۱] Access Hollywood

[۲۲] Alexandra Petri

[۲۳] Alexis Grenell

[۲۴] Equal Employment Opportunity Commission

[۲۵] End Rape

۲۶ آبان, ۱۳۹۷